Hoe het begon!!

Hoe het met fotografie begonnen is, daarvoor moeten we zeker 13 jaar terug in de tijd. In 2010 had ik te maken met een uitval. Mijn ruggenmerg in mijn nek zat gevangen tussen een joekel van een hernia. Daardoor kreeg ik een uitval in mijn benen, het gevoel was er niet meer en veel operaties en een revalidatie van negen en een halve maand verder werd ik gekluisterd aan een rolstoel. Alhoewel ik niet rap opgeef zakte de wereld onder mijn voeten weg. Ik bleef niet met de pakken zitten en beloofde mezelf dat ik uit de rolstoel zou komen. Maar daarvoor moest een oplossing zoeken en fotografie heeft me altijd al aangesproken. Ik was indertijd in het bezit van een fototoestel, de eerste digitale camera van canon. Het was een héle aanpassing van het analoge naar het digitale tijdperk. Zoveel mogelijkheden op de camera, en zoveel instellingen waarvan je begod niet wist waarvoor ze dienden. Dus, er stond me maar één ding te doen ondanks mijn handicap, lessen volgen om het gebruik van mijn toestel onder de knie te krijgen. Ik schreef me in op het volwassenenonderwijs in het CVO. Daar zouden ze me de knepen van het vak wel aanleren, en ik in rolstoel jawel in een rolstoel iedere week naar de les. Het werd een fantastisch schooljaar met een uitslag die er mocht zijn. Ik haalde maar liefst 80% op mijn eindwerk. Dus die trein was vertrokken. Ik herinner me dat de wereldkampioenschappen veldrijden naar Zolder kwamen. Als een hevig veldrijder fanaat was dat gewoon een luxe ervaring om me volledig te smijten als fotograaf. De trainingen die aan een wedstrijd vooraf gingen waren een zegen om alles van mijn fototoestel uit te testen voor dat het grote werk begon. Ik vergeet niet de dag waarop de redacteur van Nieuws Heusden-Zolder me aansprak. Hij vroeg me of hij een foto van me mocht maken, want, dat had hij nog niet veel gezien iemand die vanuit een elektrische scooter foto's ging maken van trainende veldrijders. Van het één kwam natuurlijk het ander want hij was nog op zoek naar een fotograaf die voor hem foto's wilde maken. In mijn toestand was dat natuurlijk geen makkelijke opgave maar ik wilde het wel proberen. En zo ben ik in een verhaal gerold van Journalist/fotograaf voor "nieuwsheusdenzolder". Dit was natuurlijk de kans van leven om me volledig te geven voor fotografie op alle vlakken. Ik was zo gemotiveerd dat dit me de kans gaf om terug zelfstandig te kunnen werken en van niemand afhankelijk te zijn. In Ben in opzet geslaagd, de rolstoel verdween en ook mijn elektrische scooter was minder en minder nodig. Een hele opluchting en de opdrachten rolden binnen. Ik mocht foto's maken van bekende en minder bekende personen, wat een heerlijk gevoel was dit. Tot op de dag van vandaag heb ik er geen minuut spijt van dat ik met iets begonnen ben wat eerder mijn hobby bleek te worden en nu uitgegroeid is tot iets fantastisch. Ik lever belangrijke maar ook minder belangrijke opdrachten af. En als ik toch één van mijn favoriete taken mag noemen om te fotograferen heeft het wel met snelheid te maken. Autosport op circuit van Zolder, de geur van verbrand rubber, of een vliegshow boven Sanicole, en een sport die veel minder met snelheid te maken heeft Cyclocross. Daar doen we het voor, eigenlijk onvoorstelbaar wat een progressie een mens in zijn leven kan maken, maar je moet er zelf voor 200% achter staan. Ik voel me naakt als ik wegga zonder mijn fototoestel want we zijn beiden onafscheidelijk geworden.